.Rubus fruticosus L درختچه ای است که به دلیل میوه‌هایش – تمشک- شهرت دارد. تمشک ارزش دارویی، آرایشی و تغذیه‌ای دارد. این میوه منبع غنی از مواد مغذی ارزشمند و همچنین ترکیبات زیست‌فعال درمانی است که اهمیت آن را به عنوان یک غذای کاربردی (Functional Food) برجسته می‌کنند. برگ و میوه (بخش‌های هوایی) این گیاه حاوی مواد معدنی، فلاوونوییدها، گلیکوزیدها، ترپن‌ها، اسیدها و تانن‌ها است که فعالیت دارویی گوناگون مانند آنتی‌اکسیدان، ضدسرطان‌زایی، ضدالتهاب، ضدمیکروب، ضددیابت، ضداسهال و ضدویروس نشان می‌دهد.در سال ۲۰۰۸ مطالعه‌ای به منظور ارزیابی اثر مصرف آبمیوه تمشکِ تهیه شده با:
۱) آب و ۲) شیر بدون چربی، بر ظرفیت آنتی‌اکسیدانی پلاسما و آنتی‌اکسیدان‌های آنزیمی و غیرآنزیمی انجام شد و نتایج آن در مجله Journal of Agricultural and Food Chemistry منتشر گردید.
افزایش قابل توجهی در محتوای آسکوربیک اسید (ویتامین ث) پلاسما، بعد از نوشیدن هر دو نوع آبمیوه تمشک مشاهده شد. اگرچه، تغییراتی در سطوح اورات (نمک اسید اوریک) و آلفا-توکوفرول مشاهده نشد. پس از نوشیدن آبمیوه تمشک تهیه شده با آب، افزایشی در ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسما مشاهده گردید که از نظر آماری قابل توجه نبود. ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسما رابطه مثبت خوبی با سطح آسکوربیک اسید و رابطه منفی با سطح اورات داشت. رابطه‌ای بین ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و سیانیدین کل یا محتوای الاژیک اسید کل مشاهده نشد. علاوه براین، مشاهده شد که کاتالاز پلاسما بعد از مصرف آبمیوه تمشک افزایش یافت. تغییراتی بر فعالیت‌های کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز پلاسما و اریتروسیت مشاهده نشد. کاهش قابل توجهی در ظرفیت آنتی اکسیدانی ادراری بین ۱ تا ۴ ساعت بعد از مصرف هر دو نوع آبمیوه مشاهده شد. رابطه‌ی مثبت بین سطوح ظرفیت آنتی اکسیدانی کل و اورات و سیانیدین کل مشاهده شد. براساس این نتایج می‌شود پیشنهاد کرد که رابطه‌ای بین سطوح آنتوسیانین و کاتالاز و یک رابطه مثبت بین ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و آسکوربیک اسید در پلاسمای انسان بعد از نوشیدن آبمیوه تمشک وجود دارد.