در حال حاضر، اهمیت کربوهیدرات‌ها اغلب به عنوان شاخص گلایسمی (GI) نشان داده می‌شود. کربوهیدرات‌های با حداقل و حداکثر GI به ترتیب باعث گلوکز خون پایین و بالا می‌شوند. مشخص شده که عسل‌های تک گل میزان محتوای فروکتوز و نسبت‌های فروکتوز/گلوکز متنوعی دارند. به طور مثال عسل آکاسیا (اقاقیا) و عسل حاصل از گونه‌ای از درخت اکالیپتوس معروف به Yellow Box به طور قابل مقایسه‌ای غلظت فروکتوز بالا با شاخص گلایسمی پایین دارند. ادعا می‌شود که با شاخص گلایسمی می‌توان نقش کربوهیدرات‌ها در سلامت و همچنین اختلالات متابولیکی و اندوکرین (دستگاه غدد درون ریز) را پیش‌بینی کرد. عسل‌های با GI کم در مقایسه با عسل‌های با GI بالا ارزشمندتر هستند. رژیم غذایی با GI پایین دارای فوایدی برای سیستم متابولیکی از جمله دیابت شیرین و بیماری عروق کرونر قلب است.
مصرف عسل در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ و ۲ با شاخص گلایسمی پایین آن مرتبط است. در مطالعه‌ای به این نتیجه رسیدند که عسل ترشح انسولین را تحریک می‌کند، سطوح گلوکز خون را کاهش می‌دهد، غلظت هموگلوبین را بالا می‌برد و پروفایل‌های لیپید را بهبود می‌دهد.
بر اساس یک مطالعه‌ی مروری گسترده، عسل باعث کاهش گلوکز سرم ناشتا، افزایش C-پپتید (معیاری برای اندازه گیری مقدار انسولین تولید شده در بدن) ناشتا و ۲ ساعت پس از غذا می‌شود. مصرف عسل در بیماران دیابتی هنوزهم موانع و چالش هایی دارد و برای رسیدن به نتایج بهتر نیاز به جامعه آماری بزرگتر و مطالعات کنترل شده بالینی چند مرکزی است.